Inzet was de eer om als 3e in de competitie te eindigen, maar beide teams speelden alsof ze nog kampioen konden worden. Na een 1-1 ruststand ontplofte de wedstrijd in de 2e helft en nadat de kruitdampen waren opgetrokken stond er een wat geflatteerde 2-2 op het scorebord. Het feit dat KVVA het gelijkspel met gejuich begroette spreekt boekdelen.
Alsof het een traditie is geworden stond IJsselmeervogels na een minuut al met 0-1 achter. Twijfelend optreden in de verdediging bood een speler van KVVA de kans om met de bal aan de haal te gaan en te scoren. Het blijft merkwaardig om dit meerdere malen in een seizoen mee te maken, maar het zal er wel bij horen blijkbaar..
Gelukkig pakte, net als alle vorige keren dat we vroeg achter kwamen, het team van de Vogels dit goed op en begon te voetballen en de wedstrijd te dicteren. Daar zou gedurende de hele eerste helft geen verandering in komen en de D2 was de bovenliggende partij. Bie kon een minuut of 5 voor rust alleen op de keeper afgaan en scoorde beheerst de gelijkmaker. Daarvoor hadden de Vogels al wel een paar kansen laten liggen. Het betere spel en de betere kansen waren voor IJsselmeervogels, al brak KVVA wel een paar keer gevaarlijk uit en raakte het ook nog de lat.
Met 1-1 gingen we de rust in met de wetenschap dat als we zo zouden blijven spelen de laatste wedstrijd vrijwel zeker in winst zou worden omgezet. Maar voetbal zou voetbal niet zijn als het toch anders zou lopen.
De coach van de tegenstander had z'n mannen in de rust middels een donderspeech vuur laten vreten en na rust stond er een KVVA in het veld dat geen enkel middel schuwde om weer terug in de wedstrijd te komen.
Ondanks dat kreeg IJsselmeervogels voldoende kansen om de wedstrijd te beslissen. In de eerste minuut na rust was het al Daniel die snoeihard vanaf de rand van de 16 de bal op de paal schoot. De keeper was kansloos en dit schot had een beter lot verdiend. Een paar minuten later was de voorsprong een feit. Friso gaf goed voor op Jarmo die de aanval met een mooie en verdiende goal bekroonde.
De D2 zette verder aan en bij een scrimmage haalde een verdediger van KVVA met uiterste inspanning de bal van de lijn. De 3-1 hing in de lucht maar langzamerhand kwam KVVA steeds meer in de wedstrijd. Dat was niet zozeer te danken aan sprankelend voetbal maar meer aan fysieke onverzettelijkheid en helaas soms ook onverkwikkelijke overtredingen.
5 minuten voor het einde van de wedstrijd meende een speler van KVVA dat het tijd was om zijn frustraties (waarover eigenlijk???) te botvieren op Wesley die op het punt stond om de zoveelste vrije trap te nemen. Een paar van z'n teamgenoten deden daar vervolgens nog een schepje bovenop en voordat iedereen het in de gaten had stond er een kluwe spelers en begeleiding in het veld ruzie te maken en de boel te sussen. Nadat de kruitdampen waren opgetrokken was er 1 speler van KVVA voor een paar minuten naar de kant gestuurd, waarna de wedstrijd weer hervat kon worden. Een vriendschappelijk potje was het allang niet meer en dat zou (en kon) het daarna ook niet meer worden.
Een minuut voor tijd kreeg KVVA een vrije trap op de rand van de 16 en deze verdween tot afgrijzen van iedereen die IJsselmeervogels lief was in de rechter bovenhoek, waarmee de eindstand op 2-2 werd gezet.
De Vogels hadden meer verdiend, maar aan de andere kant moet je ook je eigen kansen benutten en de tegenstander daarmee op een onoverbrugbare achterstand zetten. Wat dat betreft toch weer wat geleerd. Het feit dat na het laatste fluitsignaal de tegenstander juichend het veld verliet zegt genoeg over de kwaliteit van de D2.
Moreel de winnaar maar gelijkspelen in de laatste minuut geeft toch een katerig gevoel zeker als het op deze wijze gebeurt. Maar dat is voetbal en ook het mooie van voetbal. Uiteindelijk zijn we door het gelijkspel toch een plekje gestegen en netjes 4e geworden. We passen de statistieken aan en gaan lekker genieten van de winterstop.
Na de winterstop spelen we een hele competitie tegen de top-5 (DOSC D1, Eemnes D1, KVVA D1, Roda'46 D2) aangevuld met VVZ'49 D1.
